„Stałem się wszystkim dla wszystkich… Pod każdym względem nie szukam własnej korzyści, lecz dobra wielu, aby byli zbawieni” (1Kor 9,22; 10,33).
Wiemy, że apostoł Paweł posiada miejsce uprzywilejowane w życiu i pismach św. Wincentego Pallottiego. To właśnie listy św. Pawła Pallotti cytuje najczęściej, mimo że nie dokonuje egzegezy wybranych tekstów. Święty zbieracz tekstów nie znajduje czasu na ich komentowanie, gdyż musi się on zajmować sprawami pilniejszymi – stwierdził ks. Franciszek Moccia (OOCC XII, s. IX).
Dlatego też w Pismach Pallottiego żywe są teksty św. Pawła, a w sposób szczególny to krótkie zdanie, jakim Pallotti rozpoczął swój Dziennik Duchowy: „Wszystko mogę w tym, który mnie umacnia” (Fp 4,13). Jest pewne, że człowiek nie może sam się zbawić, ale może on i powinien współpracować z Bogiem jako „sługa nieużyteczny”. Powinien uczynić wszystko, wszystko, wszystko, jeśli możliwe, nieskończenie wszystko (OCL I, s. 19), dla większej chwały Bożej i większego uświęcenia swojej duszy, jak również bliźniego, nie zaniedbując żadnych dzieł, zarówno tych wielkich, jak i małych, jakich Bóg oczekuje od każdego z nas. Przekonanie to zaprowadzi Pallottiego do zrozumienia apostolstwa jako współpracy człowieka z łaską Bożą. Wyraża on taki dynamizm w formule, która jest pełna paradoksu, a która przypomina nam wielkich mistyków. Bóg uczyni wszystko – pisał do ks. Francesco Parenti – jeśli my zrobimy wszystko, pewni, że nic nie możemy uczynić bez Niego (OCL II s. 56).
_____________
Artysta nieznany, Apostołowie Piotr i Pawel, XVI w.
