Z głębokim smutkiem i wielką wdzięcznością żegnamy Papieża Franciszka, który odszedł do domu Ojca w Poniedziałek Wielkanocny tego roku. Do końca odbierałyśmy go jako duszpasterza, który chciał być blisko ludzi – pasterza, który kroczył razem z tymi, którzy zostali mu powierzeni. Rzucił nam wyzwanie i sam dał nam przykład wychodzenia ze stref komfortu i udawania się na peryferie, dostrzegania marginalizowanych i spotykania ich jako bliźnich, brania odpowiedzialności za nasz wspólny dom, ziemię, i życia w braterstwie ze wszystkimi ludźmi, dziećmi jednego Ojca. Był prawdziwym pontifex, budowniczym mostów, który starał się spotykać z innymi i wchodzić z nimi w dialog. Był zainteresowany swoim rozmówcą i słuchał go. I zaprosił Kościół na całym świecie, aby kroczył drogą synodalności w komunii, w postawie uczestnictwa w misji oraz by się pozwolił prowadzić Duchowi Świętemu.
Niektóre rzeczy pozostaną niezatarte w naszej pamięci:
• Celebrowanie Mszy Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek w różnych więzieniach, podczas której umywał nogi więźniom. W Wielki Czwartek tego roku, pomimo słabnącego zdrowia, spotkał się z osadzonymi w więzieniu Regina Coeli w Rzymie.
• Podróżował do krajów, w których nigdy wcześniej nie był żaden papież. Ostatnio odwiedził Demokratyczną Republikę Konga i Sudan Południowy, a także Mongolię dwa lata temu, a następnie Indonezję, Papuę Nową Gwineę, Timor Wschodni i Singapur w zeszłym roku.
• Jego pierwsza podróż na Lampedusę, gdzie wrzucił w morskie fale wieniec, aby upamiętnić wielu uchodźców, dla których Morze Śródziemne stało się grobem.
• Jego spotkania z rdzenną ludnością oraz ochrona ich kultur i siedlisk, o którą wielokrotnie apelował.
• Nadzwyczajny Rok Jubileuszowy 2016, w którym skupił się na Bożym miłosierdziu.
• Okrągłe stoły w Sali Audiencyjnej, gdzie uczestnicy Światowego Synodu 2023 i 2024 spotkali się na wysokości oczu, ćwicząc razem, jak słuchać Ducha.
• Zapadające w pamięć obrazy, których tak często używał: na przykład, gdy na początku swojej kadencji widział Kościół jako szpital polowy lub gdy wyznał, że woli Kościół poobijany od zamkniętego i wygodnego, który sam dba o swoje bezpieczeństwo; gdy nawoływał pasterzy, by przeszli zapachem owiec lub gdy potępiał globalizację obojętności.
1 lutego tego roku modliłyśmy się z nim pierwszymi nieszporami z okazji Dnia Życia Konsekrowanego w Bazylice Świętego Piotra. Kiedy po ich zakończeniu wieziono Papieża na wózku inwalidzkim, nasza Przełożona Generalna, s. Josephina D’Souza, mogła się przy nim na krótko zatrzymać i pozdrowić go.
Dwa tygodnie później, 14 marca, udał się na leczenie do szpitala Gemelli. Od 24 lutego wielu wiernych gromadziło się każdego wieczoru na Placu Świętego Piotra, by odmawiać różaniec w intencji chorego Papieża. Ostatecznie opuścił szpital 23 marca, ale przez długi czas nie było wiadomo, czy będzie mógł wziąć udział w liturgiach Triduum Paschalnego; lekarze zalecili mu, aby nie uczestniczył w żadnych publicznych wydarzeniach przez dwa miesiące. Jego stan zdrowia poprawiał się powoli, ale systematycznie. Chociaż nadal wyraźnie brakowało mu sił do uczestniczenia w długich uroczystych Mszach, kilkakrotnie okazywał, że chce być blisko ludzi poprzez zaskakujące krótkie wizyty: kiedy przybył na Plac Świętego Piotra na zakończenie Mszy Świętej z okazji Jubileuszu Chorych 6 kwietnia lub tydzień później na zakończenie Mszy Świętej w Niedzielę Palmową. W Wielki Czwartek jak zwykle nie przegapił okazji, by być z więźniami. A w Niedzielę Wielkanocną do samego końca nie było wiadomo, czy będzie mógł udzielić błogosławieństwa Urbi et Orbi – miastu i światu – po uroczystej Mszy Świętej. Było już kilka minut po godz. 12, kiedy wjechał na wózku na loggię Bazyliki Świętego Piotra i życzył tłumowi słabym, ale wyraźnym głosem: „Drodzy bracia i siostry, Wesołych Świąt Wielkanocnych!”.
Po odczytaniu przygotowanego przez siebie orędzia wielkanocnego, ledwo słyszalnym głosem udzielił wszystkim błogosławieństwa Urbi et Orbi. Podczas gdy pierwsze osoby opuszczały już Plac Świętego Piotra, niespodziewanie ogłoszono, że papież chce zejść do ludzi na plac. Po raz kolejny objechał Plac Świętego Piotra w popamobilu zbliżając się aż do licznie zgromadzonych na Via della Conciliazione, pozdrawiając ludzi i zatrzymując się od czasu do czasu, aby rodzice mogli potrzymać przed nim swe małe dziecko, by je pobłogosławił.
Dla nas, tutaj w Rzymie, podobnie jak w wielu innych miejscach na całym świecie, wiadomość o powrocie Papieża do domu Ojca przyszła tego ranka zupełnie niespodziewanie budząc zaskoczenie – dla wielu podczas uczestnictwa we Mszy Świętej w Poniedziałek Wielkanocny.
Wraz z około 12 tysiącami wiernych zgromadziłyśmy się wieczorem na modlitwie różańcowej w intencji zmarłego, którą kardynał Gambetti zakończył słowami:
„O Boże, wielki w miłości,
zwróć swój wzrok na tych, którzy się do Ciebie modlą:
Dziękujemy Ci za dary,
udzielone Kościołowi przez apostolską posługę Papieża Franciszka;
i temu, który dał wśród nas świadectwo
o Twojej czułości dla maluczkich i ubogich,
o Twoim miłosierdziu dla grzeszników,
o Twojej życzliwości dla wszystkich,
daj udział w zaślubinach Baranka,
w jedności z Dziewicą Maryją, Piotrem Apostołem
i wszystkimi świętymi mężczyznami i kobietami w niebie.
Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.”
s. Adelheid Scheloske SAC
Zdjęcia z: www.sac.info (1), VaticanMedia (1), s. Adelheid Scheloske SAC (5)
