Prowincja Polska poniosła ogromna stratę. Dnia 8 grudnia, w Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP, odeszła do Pana i swojej umiłowanej Matki Nieustającej Pomocy S.M.Władysława Podwórna SAC (1934-2012). Historyk, archiwista – w tym szczególnie materiałów audiowizualnych, bibliotekarz i bibliofil. Pasjonatka w zabezpieczaniu, przechowywaniu i profesjonalnym katalogowaniu dziedzictwa Zgromadzenia w Prowincji Polskiej, sięgając zarania jej dziejów. Ile trzeba było mieć w sobie miłości do ludzi, do Zgromadzenia, do Kościoła, by z taką energią i bezkompromisowością zabiegać o zachowanie dla potomnych owoców pracy innych ludzi. Jaki trzeba było mieć w sobie dar od Boga, by w każdej napotkanej rzeczy czy człowieku widzieć omal proroczo dalekosiężny owoc i wartość dla potomnych. I jeszcze dbać, by się to nie zmarnowało. Ile trzeba było mieć w sobie pokory i umiłowania prawdy, by żyć dla innych w ich dziełach, a przy tym dla siebie – jakby nie istniejąc (Siostry motto życiowe: „Prawda was wyzwoli”).
Zgromadzenie bez utrwalonej historii byłoby niczym przechodzień bez twarzy. Przelotne. Tylko na chwilę. Zgromadzenie niosące w dłoniach – jak skarb – dorobek poprzednich pokoleń, jest mądre mądrością tych, co odeszli. Ma twarz Boga w ludziach, którzy to Zgromadzenie z miłością tworzyli. S.M. Władysława przez długie lata była strażniczką owego dziedzictwa. Jej nagłe odejście – na zasadzie: „Wszystko, co do mnie należało, wykonałam, reszta należy do was.” – stawia nas wobec fundamentalnych pytań o nasz stosunek do dorobku poprzednich pokoleń, o naszą troskę o zachowanie ciągłości w realizacji zadań rozpoczętych przez starsze pokolenie, o godne zabezpieczenie materiałów archiwalnych, by kilkudziesięcioletnia praca S.M. Władysławy nie poszła na marne.
Mając to wszystko na uwadze, wołamy do Boga: wieczny odpoczynek racz Jej dać, Panie, a światłość wiekuista niechaj Jej świeci. Siostro Władysławo, odpoczywaj w pokoju – o Twoje dziedzictwo my, tu na ziemi, zadbamy, ale Ty nadal miej na nas oko z ”góry”.
s. Miriam Studzińska SAC
