PRZEBACZENIE jest darem, który najpierw musimy przeżyć na sobie samych, zanim przekażemy go innym. Tylko wtedy, gdy nauczymy się żyć w zgodzie z własnymi ograniczeniami i wadami, nasze serce będzie gotowe do przyjęcia bliźniego i darowania mu win. Dopiero wtedy będziemy mogli doświadczyć prawdziwego pokoju Chrystusa.
Z drugiej strony, nosząc w sobie gniew i urazę i trzymając się kurczowo swoich niedoskonałości, będziemy czuli się zbici emocjonalnie i niezdolni do skruchy, a życie zdawać się będzie bardzo wyczerpującym przymusem.
Przebaczyć znaczy uczynić serce otwartym, pozwolić odejść bolesnym zranieniom i głęboko osadzonemu gniewowi, i otrzymać w nagrodę lekkość bytu podobną aniołom niesionym przez wiatr! Najczystsza radość oświetli w końcu naszą drogę, opromieni całe nasze życie i sprawi, że MISJA dana nam od Boga będzie się mogła w pełni w nas dokonywać.
Św. Wincenty Pallotti modlił się tymi słowy: „Spraw, abyśmy troszczyli się o innych – delikatni wobec ich słabości i wielkoduszni w zaradzaniu ich potrzebom. Kiedy nasze własne braki i oczekiwania przytłoczą nas i dopadnie nas pokusa, by myśleć, że Cię zawiedliśmy, pomóż nam przypomnieć sobie Twoją łagodność i łaskawość wobec nas”.
MIŁOŚĆ – a nie zatwardziałość serca – WSZYSTKO zwycięża – dla nieskończonej chwały Bożej!
__________________
S. Phyllis Carpenter SAC
