W Gródku niedaleko Lwowa, leżącym w zachodniej części Ukrainy, wspólnotę Sióstr Pallotynek tworzą dwie polskie misjonarki: s. Anna Karpińska i s. Karolina Słomińska. Do przesunięcia granic Polski w 1945 r. miasto nazywane było Gródkiem Jagiellońskim, gdyż w 1434 r. zmarł tutaj polski król Władysław Jagiełło, który wcześniej nadał mu prawa miejskie. Dzisiaj liczy ono kilkanaście tysięcy mieszkańców i znajduje się w nim jedna katolicka parafia pw. Podwyższenia Krzyża Świętego. Siostry mieszkają w sąsiedztwie plebanii i są zaangażowane w działalność parafii.
S. Anna troszczy się o kościół, jego wystrój, kwiaty, dekoracje oraz o przygotowanie do Mszy św. Pod opieką ma także zakrystię. Pomagają jej w tym chętnie parafianie. Także współpraca z ks. Proboszczem układa się bardzo dobrze. Wspólnota parafialna liczy 120 osób. Przed wybuchem wojny była większa, ale niektóre rodziny z dziećmi wyjechały do Polski lub jeszcze dalej. Przez Gródek, leżący nieco ponad 50 km od granicy w Polską, przetaczała się fala ludzi uciekających z Ukrainy w pierwszej fazie wojny i wielu z nim siostry dawały tymczasowe schronienie.
S. Karolina jest katechetką z wieloletnim stażem i w domu sióstr gromadzi dzieci na katechezę. Jest ich kilkanaście w różnym wieku i przychodzą bardzo chętnie, gdyż zajęcia prowadzone są w ciekawy sposób, z wykorzystaniem różnych pomocy, które siostra sama sporządza. W kościele spotyka się z dziećmi na Mszy św., różnych nabożeństwach i przygotowaniu do sakramentów. Starsi chłopcy służą do Mszy jako ministranci.
Przy wspólnocie sióstr istnieje także Szkoła Języka Polskiego, w której uczy s. Karolina. Zajęcia prowadzi z uczniami indywidualnie ze względu na ich różny poziom znajomości języka. Stąd w domu sióstr często słychać dzwonek – przyszedł nowy uczeń, a dla poprzedniego lekcja się kończy. S. Karolina ma również zacięcie literackie i wydała już trzy książki z bajkami dla dzieci. 
Często wykorzystuje je w katechezie, bo większość z nich to bajki z morałem. Siostra zabiera także dzieci na wycieczki do miejsc, gdzie mogą się zrelaksować, pobawić, poznać coś nowego i zapomnieć o trudnych przeżyciach ich samych czy ich bliskich. W ich przypadku jest to bardzo ważne, gdyż trauma związana z sytuacją stałego zagrożenia i nocnymi alarmami wymaga długiego leczenia.
Siostry są w kontakcie z wieloma ludźmi, nie tylko z parafii, którzy przychodzą, aby podzielić się z nimi wiadomościami o utracie bliskich w walkach na wschodzie Ukrainy, o tym, że syn został przywieziony do domu bez nogi czy ze zniekształconą twarzą. Towarzyszenie im w ich bólu i cierpieniu, niesienie pociechy, a często konkretna pomoc potrzebującym to także bardzo ważna część posługi sióstr. Są one bardzo lubiane przez lokalną społeczność i kiedy idą do kościoła wiele osób zatrzymuje się, pozdrawia je lub przekazuje najnowsze wiadomości. „To są nasze siostry”, mówią z dumą.
S. Małgorzata Wyrodek SAC
Zdjęcia zostały wykonane przez: s. Karolina Słomińska, Piotr Migułka
